Alejandra Hernández te gast bij Galerie Mieke van Schaijk onder de noemer ‘Domestic Wildlife. 

‘Life is great!’, staat er te lezen op een tekening boven een dame in swimsuit die met frisse blik voor zich uitkijkt terwijl ze aangenaam aan het verpozen is. Of die uitspraak werkelijk een waarheid is, durf ik al weleens te betwijfelen, maar het volgende half uur trek ik dat alvast niet in twijfel. Ik val er ‘op den bots’ binnen daags voor de opening, daar de galerie gelegen is vlak naast het museum. Eerst baan je je een weg door een stijlvolle store om dan via een draaitrap in Hernandez-land te komen. Het eerste wat me opvalt is kleur! Exotisme! Speelsheid! Zelfs een vleug puber(wel)zijn! Eindelijk schilderkunst waar je op het eerste zicht vrolijk van wordt! En voor mij bleef dat na verschillende kijkrondjes idem. Al kan je er dan al in de collageachtige manier van werken versus de vreemde perspectieven een vleug Matisse en Rousseau in ontwaren. En ja, soms is er zelfs een letterlijke knipoog naar het Belgisch surrealisme. Deze Colombiaanse jongedame is dan ook gebeiteld in het Gentse Kask en Hisk.

Pittige dames omringt door een heel hebben en zijn spelen hier duidelijk de hoofdrol op de grote doeken. En kan het toeval zijn dat die dames toch wel graag dieren in hun gezelschap hebben? Realiteit versus fantasie slaan hier duidelijk de handen in elkaar. Later lees ik dat de dieren in Hernandez’ doeken de doeken anders doen lezen en een hint zijn naar het mythische. Het is een spel van zien en niet zien en het geziene versus het verborgene.

Van galeriste Mieke van Schaijk hoor ik dat voor de opzet van de doeken, de kunstenaar (jonge) dames uitnodigde en vroeg zich voor de ‘schildersdag’ ‘bewust’ te kleden en attributen uit hun leefwereld mee te brengen. De doeken werden dan verder in sessies afgewerkt. Eindelijk nog eens 21^e -eeuwse schilder die met zijn spreekwoordelijke schildersezel op het veld gaat staan! (en ondertussen het geziene op eigenzinnige wijze weergeeft) De doeken gaan kortom over hoe zij zich verhoudt tot andere relaties, de dingen buiten haar. Vroeger werkte Hernandez meer ‘in haar hoofd’, vandaar dat ze misschien graag een menselijk wezen voor haar ziet met écht menselijke objecten rondom.