2017

Wobbe Micha Private Parts, Wobbe Micha

‘Private Parts’ van Wobbe Micha in Galerie Mieke van Schaijk
Tactiele simulaties in foto’s en porselein

Van 30 april t/m 9 juni 2017 is in Galerie Mieke van Schaijk in ’s-Hertogenbosch werk te zien van Wobbe Micha, een jonge Belgische kunstenaar. Wobbe Micha (1985) studeerde in 2012 af bij Lucy McKenzie aan de Kunstakademie Düsseldorf, nadat hij eerst zijn master had behaald aan Sint-Lukas, Brussel. In België is zijn werk sinds 2009 in tal van groepstentoonstellingen te zien geweest. Ook had hij solotentoonstellingen in Brussel en Antwerpen. Vorig jaar was zijn expositie ‘The Nipple Twist’ te zien in Christchurch New Zealand waar hij als artist in residence werkte. ‘Private Parts’ is zijn eerste solotentoonstelling in Nederland.

De foto’s en het kleurrijke porselein van Wobbe Micha vormen een zichtbare en tastbare uitdrukking van een mogelijk bestaan in atmosferische ruimten. Hij is een kunstenaar die vrucht draagt in de woestijn: abrikozen, vijgen, granaatappels, citroenen en meloenen. Met zijn werk brengt hij zijn verbeelding ruimtelijk in beweging. Zijn tactiele simulaties tonen een bedachtzaam domein.

Om zijn werk toe te lichten schreef Fiona Mac Kay onderstaande tekst.

“I cant see!” He screamed as he walked in the street. “I cant see!” He cried, dragging himself through the desert. “I’m blinded by my impulses, i’m irritated by my desires, and now all I am able to see is one intense bright light”. But the young man who was standing beside him said, “calm down you fool, outstretch your hands. What do you feel?”. “Reach out, but why? I cant see! What’s the point when my eyes cant eat?”

After a second of silence He put his hand out to touch something cool and hard. “Oh!” He declared as he slowly felt along and down. “And touch this” ushered the young man directing his hand. “Oh!” He gasped as he felt he touched something fragile and thin. “But what about this?” asked again the young man, this time waiting for a surprise. “Oh oh oh!” He wailed as he touched sharp edges, knowing that if He wasn’t blind, he would be sure to see that his hands were bleeding.

“And when I put you here” continued the young man, pulling His shirt cuff, arm and body to another part of the room, “when I put you here, what size do you feel?” “Excuse me?” He said, “what do you mean?”. Trying to be more descriptive and less direct the young man replied “at this precise moment your standing under and yet next to something, I wont tell you what, but maybe you feel -without touching -its presence, maybe perhaps its weight?”. After quietly letting the question rush over Him, He wasn’t too sure of the answer, but if whatever he was next to was extremely large and dangerous, it hadn’t bitten him yet.